اواسط این ماه(آوریل) به عنوان تاریخ پرتاب انتخاب شده بود زیرا به عنوان یک زمان پرتاب، بهینه بود. مدار عملیاتی اطراف زمین در این دوره در نزدیک‌ترین فاصله خود یعنی ۱۰۸ هزار و ۳۰۸ کیلومتر می‌رسد.
به گزارش پایگاه خبری اخبار خوب به نقل از ایسنا از دیدگاه عملی، این فاصله زیاد، ماهواره را پایدار می‌کند و اساسا نیاز به هدایت‌کننده‌ها را که معمولا برای هدایت ماهواره‌ها طراحی شده‌اند، از بین میبرد.
با تکمیل و راه‌اندازی “TESS”، این ماهواره به عنوان نوعی دوربین نظارت از دور فرازمینی عمل می‌کند و هر ۱۳.۷ روز سفر خود را دور زمین انجام می‌دهد و هر بار ۱۰ ساعت، زمانی که در فاصله‌ای نزدیک با سیاره ما قرار می‌گیرد، برای انتقال اطلاعات جمع آوری شده از مشاهده قبلی می‌ایستد.
یکی از تفاوت‌های اصلی ماموریت “TESS” این است که منطقه‌ای را هدف قرار می‌دهد که از ۳۰۰ سال نوری از زمین تجاوز نکند.
با در نظر گرفتن فراوانی تعداد سیارات فراخورشیدی که در انتظار برای کشف شدن هستند، دانشمندان انتخاب‌های بیشتری دارند و می‌توانند در طول برنامه ماموریت ۲ ساله “TESS”، گزیده‌تر کار کنند و تصمیم بگیرند تمرکز خود را به کدام از آنها اختصاص دهند.
برای مقایسه، ماموریت ماهواره‌ای “کپلر” که بخشی از ماموریت‌های ناسا بود، از سال گذشته مسئول کشف چندین سیاره در فاصله ۴۹۰۰ سال نوری از زمین است که به دور دو خورشید می‌چرخند.
به عبارت دیگر، همانگونه که محدوده اکتشاف تعدیل شده است، موفقیت نیز تا حدودی تضمین شده است. به این معنی که به احتمال زیاد تمرکز دانشمندان در ماموریت “TESS” برای مستندسازی و طبقه‌بندی کردن و نه فقط کشف کردن سیاره‌های فراخورشیدی خارج از منظومه شمسی به کار گرفته می‌شود.
به گفته “رینهارت” : در “TESS” ما می‌توانیم پیگیری‌ها را در مورد همه سیارات فراخورشیدی کشف شده انجام دهیم، اما باید گزیده و مفید عمل کرد. این فقط موضوع اولویت‌هاست، نه توانایی‌ها.