پژوهشگران دانشگاه لوییزیانا ، دانشگاه فلوریدا ، دانشگاه تگزاس ، مرکز مراقبت سلامت اوکلاهما ، دانشگاه اوکلاهما ، و دانشگاه علوم پزشکی می سی سی پی در گزارشی که به تازگی منتشر شده است به آزمون ارتباط عامل های ارتباط بین فردی و خودکشی پرداختند.
به گزارش پایگاه خبری اخبار خوب در این پژوهش پیمایشی که برای آزمون نظریه بین_فردی خودکشی صورت گرفت، تعداد ۱۷۳ نفر دانشجوی بین ۱۸ تا ۳۱ ساله که در غربالگری سلامت دانشگاه های غرب ایالات متحده امریکا دارای نمرات بالا در افکار خودکشی و یا سابقه اقدام/برنامه ریزی برای خودکشی بودند، توسط انواع مقیاس های خودکشی، افسردگی، روابط بین-فردی و متغیرهای جمعیت شناختی مورد ارزیابی قرار گرفتند.
نتایج نشان دادند:
ناامیدی در ارتباطات بین فردی به شکل مثبتی با خطر بروز خودکشی و احساس تعلق پذیری ناکام شده ارتباط دارد. همچنین ناامیدی در ارتباطات بین فردی با #مشقت های ادراکی در روابط ارتباط مثبت دارد.
نمرات بالا در ناامیدی بین فردی، ناکامی در احساس_تعلق، و مشقت های ادراکی منجر به پیش بینی دقیق خطر خودکشی در افراد می شود. اما ناامیدی کلی به همراه ناکامی در احساس تعلق، و مشقت های ادراکی نمی توانند پیش بینی کننده خطر خودکشی باشند.
بر این اساس بنظر می رسد، ناامیدی و یاس در زمینه برقراری و حفظ روابط موثر و مثبت بین فردی عامل اصلی و مهم پیش بینی خطر خودکشی در نوجوانان و جوانان است. بهبود مهارت های بین فردی، افزایش مهارت های ارتباطی و نیز آموزشهای حل_مسئله و تصمیم_گیری می توانند کمک مهمی برای کاهش ریسک خودکشی در این گروه سنی شوند.
منبع: https://doi.org/10.1016/j.psychres.2017.11.005
مترجم دکتر امیر محمد شهسوارانی