در سال گذشته روستاییان بیش از ۳۳.۳ درصد و شهری‌ها ۲۲.۵ درصد از درآمد خود را به خرید اقلام خوراکی تخصیص داده‌اند.
به گزارش روند بازار به نقل از اکوایران، از سال ۹۶ همواره سهم هزینه‌های خوراکی از درآمد خانوار در مناطق روستایی بالاتر از مناطق شهری بوده است. سهم هزینه خوراکی از درامد خانوارهای روستایی در سال ۹۹ کاهش یافته است. می‌توان گفت که چون درآمد خانوارها در مناطق روستایی از مناطق شهری کمتر است، روستاییان بخش بیشتری از درآمد خود را صرف خرید اقلام خوراکی می‌کنند و به طبع سهم هزینه خوراکی از درآمد آن‌ها بالاتر است. علت بالاتر بودن نرخ تورم مناطق روستایی نسبت به شهری هم همین مسئله است.
سهم هزینه‌های خوراکی از درآمد سالانه شهرنشینان
سهم هزینه خوراکی از درآمد نشان می‌دهد که خانوارها چقدر از درآمد خود را به خرید مواد غذایی اختصاص می‌دهند. طبیعتا هرچقدر این سهم برای افراد بالاتر باشد به این معناست که آن‌ها بیشتر از سایرین تحت تاثیر افزایش قیمت اقلام خوراکی قرار گرفته‌اند.
بررسی‌ها نشان می‌دهد که سهم هزینه خوراکی از درآمد خانوارهای شهری از سال ۹۶ تا سال ۱۴۰۱ عمدتا افزایش یافته است. برای مثال در سال ۹۶ یک خانوار شهری ۲۰.۸ درصد از درآمد خود را صرف خرید کالاهای خوراکی کرده است. این رقم در سال ۱۴۰۰ به ۲۱.۹ درصد می‌رسد و در سال گذشته رقم ۲۲.۵ درصد را ثبت می‌کند. به عبارت دیگر، خانوارهای شهری در سال گذشته ۲۲.۵ درصد از درآمد خود را صرف خرید اقلام خوراکی کرده‌اند.
نقش تورم در سهم هزینه خوراکی از درآمد روستاییان
روند شش ساله سهم هزینه خوراکی از درآمد سالانه نشان می‌دهد که روستاییان همواره بیش از ۳۲ درصد درآمد خود را به خرید اقلام خوراکی اختصاص داده‌اند. همچنین این سهم در مناطق روستایی با شدت بیشتری نسبت به مناطق شهری تغییر کرده است.
در سال ۹۶ یک خانوار روستایی نزدیک به ۳۳ درصد درآمد خود را صرف خرید مواد غذایی کرده است. این رقم در سال ۹۸ افزایش یافته و به ۳۴.۳درصد رسیده است. در سال گذشته افزایش سهم هزینه خوراکی از درآمد خانوار روستایی شدت گرفته و از ۳۲.۵ درصد در سال ۱۴۰۰ به ۳۳.۳ درصد در سال ۱۴۰۱ رسیده است.
روند شش ساله نشان می‌دهد که یک کاهش ۱.۹ واحد درصدی در سهم هزینه خوراکی از درآمد خانوار روستایی در سال ۹۹ رخ داده است. در این بازه زمانی، از سرعت افزایش تورم اقلام خوراکی در مناطق روستایی کاسته شده است؛ به طوری که نرخ تورم خوراکی روستاها از ۳۷.۳ درصد در سال ۹۸ به ۳۷.۷ درصد در سال ۹۹ می‌رسد.
درآمد خانوارها در مناطق روستایی کمتر از مناطق شهری است بنابراین روستاییان باید بخش بیشتری از درآمد خود را صرف خرید اقلام خوراکی کنند. در نتیجه وزن کالای خوراکی در سبد مصرف آن‌ها بالاتر از مناطق شهری است. می‌توان گفت که بالاتربودن تورم خوراکی و سهم هزینه خوراکی از درآمد سالانه در مناطق روستایی نسبت به شهری به همین علت است.
